Икки дўст (ривоят)

Бир куни икки дўст баҳслашиб қолишди, улардан бири иккинчисининг бетига шапалоқ тортиб юборди. Озорланган оғриқни ҳис қилса-да, ҳеч нима демай қумга ёзди:

— Бугун энг яқин дўстим мени шапалоқлади.

Улар йўлда давом этишди, олдиларидан чиққан сувда чўмилмоқчи бўлишди. Шапалоқ еган йигитнинг чўкиб кетишига бир баҳя қолганда, дўсти қутқариб қолди.

У ўзига келгач, тошга шундай сўзларни ўйиб ёзди:

— Бугун энг яқин дўстим менинг ҳаётимни асраб қолди.

Шундай дўстини шапалоқлаб, кейин ҳаётини асраб қолган йигит сўради:

— Сени ранжитганимда, қумга ёздинг. Энди бўлса, тошга ёзяпсан. Нимага?

— Кимдир бизни ранжитганда, буни шамол ўчириб кетиши учун қумга ёзишимиз керак, — деб жавоб берди дўсти. — Лекин кимдир бизга яхшилик қилганда, буни тошга ўйиб ёзишимиз керак. Ҳеч қандай шамол ўчиролмаслиги учун.