“Ҳамон ўша Элис”

Бир неча кун аввал “Ҳамон ўша Элис” (“Still Alice”) фильмини кўрдим. Қаттиқ таъсирландим. Ажойиб фильм. Ишда ҳам, шахсий ҳаётда ҳам омади кулган, бахтиёр таниқли профессор аёлнинг сира кутилмаганда Альцгеймер касаллигига чалиниши, оқибатда, шунча йиллар давомида эришганларини, яъники ҳаётини аста-секин бой бериши, кун сайин умрининг ажралмас қисмига айланган хотираларидан айрила бориши...

Ҳақиқий ҳаёт (ривоят)

Бир киши идеал жой изларди. Узоқ излади. Олис бир мамлакатда шундай жойни топди. У ўзига жуда ёқиб қолган шаҳарни кезиб, ҳамма ёқни томоша қилди. Бироқ қабристонга бориб қолганда, даҳшатга тушди. Барча қабр тошларига битилган ўлим санаси бу одамлар атиги икки-уч йил яшаганини кўрсатарди.