Селфига айланган ҳаёт

Селфи... Смартфон чиққандан бери селфи ишқибозларининг сони ортса ортяптики, асло камаймаяпти. Ўзини суратга олиб, ижтимоий тармоқларга жойлашни хуш кўрувчилар сони бундан кейин ҳам камайиши гумон. Бу ҳар кимнинг шахсий иши, ишқибозлиги, албатта. Бироқ ҳамма нарсанинг ҳам меъёри бўлиши керак. Селфи ишқибозлари эса гоҳида меъёр тугул, ҳаётнинг нақадар қисқалигини, вақтни фақатгина смартфонда ўзини суратга олиб, ижтимоий тармоқлардаги “лайклар” сонини кузатиб боришдан иборат эмаслигини унутиб қўйишади. Аммо селфига айланган ҳаёт уларга нима беради?

Қариндошларингизга оқибатлимисиз?

 Кейинги вақтларда вақт тиғизлиги, иш кўплигини баҳона қилиб, бир-биридан узоқлашиб кетаётган ҳамкасблар, яқинлар, қариндошлар кўплигини инкор қила олмаймиз. Аммо бунга чиндан ҳам вақт сабабми ёки одамлар ўртасида оқибатнинг кўтарилиб бораётганими? Балки ўзимиз одамгарчилик, оқибат деган қадриятларимизни унутиб қўяётгандирмиз? Балки одамларни оқибатсизликда айблашдан аввал ўзимизга ҳам бир қур назар ташлаб қўйишимиз керакдир?