Шитирлаётган қамиш

Гвидо ГЕЗЕЛЛЕ

Шитирлаётган қамиш,

Куйинг ҳасратга тўлмиш.

Даладан шамол эсса,

пояларингга тегса,

эгилурсан паришон,

қаддинг ростларсан шу он,

секин айларсан хониш,

товшинг қайғули, ў қамиш!

Шитирлаётган қамиш!

Гоҳ китобдан узилмиш,

дарё бўйида ёлғиз –

ўтирардим ташвишсиз,

боқар эдим оқимга,

кучсиз пояларингга,

мавжга – юрагим ўрганмиш

маҳзун нолангга, қамиш!

Шитирлаётган қамиш!

Товшинг етар йўлчига,

эшитмайди у бироқ,

зулматда кетар йироқ,

тақдир чорлаган жойга,

олтинга тўла сойга –

тўхтамас у бир зумга,

менга азиз, эй қамиш!

Лекин сўзларинг, қамиш,

ҳамма рад этмаганмиш:

поянг яратиб Худо,

демиш: “Эс!” – мисли сабо,

шабада сенга етди,

эгилдинг... У эшитди...

зўр ё заиф бу товуш,

унга маъқулдир, қамиш!

Шитирлаётган қамиш!

Менга ҳам тилинг аён,

итоаткор, паришон –

таъзим қилганинг у он,

этганда бурчинг адо,

қалбим сен-ла доимо,

шитирлаётган қамиш!

Тилинг менга кўп таниш.

Шитирлаётган қамиш,

сўзларингни сен бир зум

куйимга жойла, таъзим –

этгин унинг ўзига,

бизга умр берганга,

ичимизни кўрганга,

тингла! – айларман хониш

мен – ғариб, сарсон қамиш!

Комила НОСИРОВА таржимаси.