Эркак хотин ўрнида бўлса... (ҳажвия)

Эркакларни асранг, аёллар!

(қўшиқдан)

Шарофатхон “мол”га тўла иккита катта-катта сумкасини ерга қўяркан, оғир “уф” тортиб, бир оёғи синаман-синаман деб турган стулга тап этиб ўтириб олди.

— Шунақа чарчадим, — деди чапиллатиб сақич чайнаркан. — Оёқларим синиб кетай деяпти.

Шарофатхон гўё шу билан оёқлари тузалиб қоладигандек, тирсиллаб ётган болдирларини силаб-силаб қўйди. Кейин сақичини оғзидан олиб стол устида турган ликопчага ёпиштириб қўйди-да, банкадаги муздек чойни охиригача симирди.

— Нима овқат қиляпсиз?

Шу пайтгача хотинини индамай эшитиб турган Зуҳриддин ниҳоят тилга кирди.

— Шўрва, — деди хотинига қўрқа-писа қараб.

— Нима?! Шўрва?! — Шарофатхоннинг кўзлари олайиб кетди. — Чарчаб келиб шилдираган шўрвангизни ичаманми?! Бақувватроқ овқат қилсангиз, ўласизми?! Паловми, мантими — ишқилиб, қоринда турадиганроғидан... Шуниям айтиб кетишим қолувди энди!

Зуҳриддин раҳбаридан бир дунё танқид эшитган ходимдек айбдорона жилмайиб, қўлини кўксига қўйди.

— Узр, хоним билмабмиз. Қайноқ шўрва чарчоқни олади деб...

— Ҳе, ўша шўрвангизга ҳам... — Шарофатхон сўкина-сўкина ётоқхонага кириб кетди.

— Менинг халатим қани?! — шанғиллади у ўша ёқдан.

— Ювиб-дазмоллаб, шкафга осиб қўйганман, — столга дастурхон ёзаётган Зуҳриддин журъатсизгина сўради: — Нима ичасиз — чойми, кофеми?!

— Чой дамлайверинг, — яна шанғиллади Шарофатхон. — Кофе ичиб ухлолмай ўламан. Кейин каллам пишмай қолади... Аччиқроқ бўлаверсин!

Зуҳриддин стол устига ҳамма нарсани тайёрлаб қўйганда, Шарофатхон йўл-йўлакай халатининг тугмаларини қадаб, ётоқхонадан чиқиб келди. Дастурхондаги ноз-неъматларга бир-бир қараб чиқди-да, кўнгли тўлди, шекилли, илжайиб қўйди.

— Яхши-и...

— Болаларни боғчадан олиб келаверайми? — хотинига мўлтиради Зуҳриддин. — Соат беш бўпқолди.

Шарофатхон эрини койиб ташлагиси келди-ю, оғзидаги луқмаси гапиришга йўл қўймади, чоғи, “Боравермайсизми?” деб ўшқирди.

— Агар чойингиз тугаса, човгумда қайнаб турибди, — Зуҳриддин шундай деб энди эшикка йўналганди, Шарофатхон тўхтатди.

— Кўчадан беш-олтита тухум обкелинг, — деди эрига иккита минг сўмлик узатаркан. — Мен шўрвангизни ичолмайман. Суюқлик қорин тўйдирарканми?! Боринг тезроқ!..

Зухриддин шалвираганча чиқиб кетди...

Ярим соатлардан сўнг йўлакдан Зуҳриддиннинг “Бақирманглар, ойингнинг боши оғриб қолади” дегани, шу билан бирга болаларнинг бақир-чақири эшитилди. Бу пайтда Шарофатхон меҳмонхонадаги диванда ёнбошлаганча телевизор кўрарди.

— Ойи! Ойи! — бақирди кичкина Зуфар Шарофатхоннинг билагига осилиб. — Биз-чи, боғчада зўр ўйин ўйнадик...

— Салом қани, тирранча?! Мен сенга нима деганман?!

Зуфар қовоғини солиб минғиллади:

— Ассолейкум...

Онасининг: “Салом  қани?” деганини эшитиб қолган Шоҳиста кира солиб бақирди:

— Ассалому алайкум, ойижон!

Шарофатхон мамнун жилмайиб қизини мақтаб қўйди:

— Маладес, Шоҳиста. Ҳар доим шунақа қилгин.

Зуфарнинг жаҳли чиқиб, Шоҳистага ўқрайиб қаради. Кейин бир нима эсига тушди, шекилли, ҳиринглаб кулди.

— Ойи! Шоҳис-чи, бугун боғчада сийиб қўйибди...

— Нима девоссан?! — Шоҳиста укасига ёпишди. — Алдавоссан!

— Алдамаяпман. Боғчапанг айтди-ку! — чинқирди Зуфар Шоҳистанинг сочларига чанг соларкан.

Шарофатхон бақириб берди:

— Ўчирларинг овозингни! Жанжалларинг қурсин! — худди шу аснода эшикдан мўралаган Зуҳриддинга заҳрини сочди: — Буларнинг овқатини едирмайсизми?! Бошимни оғритиб ташлашди. Жонимга тегиб кетди. Опчиқинг!

Зуҳриддин итоаткорлик бплан хотинининг амрини бажаришга киришди: болаларнинг кийимини алмаштирди, овқатлантирди.

Болалар ўз хонасига кириб кетгач, Зуҳриддин учта тухумни қовурди-да, хотинини чақирди.

— Хоним, овқатингиз тайёр бўлди.

Шарофатхон чиқавермагач, Зуҳриддин мехмонхонага  мўралади. Хотини қўлида уяли телефонини ушлаганча пишиллаб ухлаб ётарди.

— Хоним... — оҳиста чақирди Зуҳриддин. — Овқатингиз тайёр...

— Э-э, боринг-эй, — тўнғиллади Шарофатхон кўзларини очмай. — Ухлагани қўясизми?!

Зуҳриддин Шарофатхоннинг уяли телефонини олиб қўйди-да, йиғилиб қолган кирларни ювиш учун ваннахонага кирди...

Комила НОСИРОВА.

2002 й.