Томнинг ўтин олиб келиши

“Бир куни Том исмли бола онасининг ўтин олиб келиш ҳақидаги илтимосини рад этди. Бундан хабар топган отаси унга шундай деди:

— Том, ишончим комил, ойингга ўтинни жон деб олиб келиб берасан.

Чиндан ҳам, Том шу заҳотиёқ бориб, ўтин олиб келди. Нима учун? Чунки отаси унга ўғлидан фақатгина яхши иш кутаётганини билдирди.

Энди тасаввур қилинг, отаси унга:

Аёл нега йиғлайди?

Болакай онасидан сўради: “Нега йиғлаяпсиз?”

— Чунки мен — аёлман.

— Мен тушунмаяпман!

Онаси уни бағрига босиб, деди: “Буни сен ҳеч қачон тушунмайсан”.

Шундай болакай отасидан сўради: “Нега ойим баъзан сабабсиз йиғлайди?”

Ёғаётган ёмғир

Ёғаётган ёмғир,
Менга қулоқ сол,
Юрагим чарчади – дардларимни ол.
Бу вужуд ўзимга келмоқда малол,
Мен жуда чарчадим – дардларимни ол.

Теграмни ўради ҳасрат девори,
Кўкларга етмади қалбимнинг зори.
Ҳар лаҳза кўксимга ботмоқда армон,
Бемажол қолдирди дунё озори.

Шубҳа (ҳикоя)

— Унинг расмини олиб келдим, — пичирлади Зилола. — Кўрасанми?

Моҳира дугонасининг чақнаб турган кўзларига қараб кулиб юборди.

— Нега куласан? — Зилоланинг жаҳли чиқди.

— Ҳозирги аҳволингни кўрсанг, ўзинг ҳам кулардинг. Пичирлашингни қарагин. Ҳеч ким гапимизга қулоқ солаётгани йўқ-ку! Қани, чиқар расмингни.

Зилоланинг юзларига табассум ёйилди. Сумкачасидан қалин альбом чиқарди-да, ичидан авайлабгина битта суратни олиб узатди.

— Ўртадагиси. Қора костюм-шимда.

Аёллар машинани яхши бошқаролмайдими?

Замон шиддат билан ўзгараётган, тараққиёт авжига чиққан бир даврда аёлларнинг эркаклар билан тенгма-тенг меҳнат ва ижод қилиши, илм билан шуғулланиши, энг юқори амалларни эгаллаши ҳеч кимни ҳайратга солмайди. Шу аснода кўчада автомобилини бошқариб юрган аёллар ҳам янгилик бўлмай қолди. Аммо негадир ҳалигача бу борада қарама-қарши фикрлар мавжуд. Кимдир ёқласа, кимдир аёллар машинани яхши ҳайдай олмайди деган фикрга ёпишиб олган.

Кексалар ўзини ортиқча юк деб билса...

Поликлиникада навбат кутиб турибман. Ўрта ёшлардаги эркак кампирни бошлаб келди. Айтишича, кампир 90 ёшда. Эркак унинг учун ўтиришига курси кўтариб келди. Кампир навбат кутиб чарчаб қолмасин деб. Кекса аёлнинг юзига қарадим-у, ғалати бўлиб кетдим. Беихтиёр кўзларимга ёш келди. Кампирнинг кўзларида ҳам ёш бор эди.

Бахтиёр инсон бўлишни истасанг (фикрлар)

* Бахтиёр инсон бўлишни истасанг, хотирангни ковлаштирма.

* Ишонинг, токи онангиз бор экан, сиз бахтлисиз. Дунёнинг ҳеч бир хазинаси, ҳеч қандай ҳашамат ва ҳеч бир инсон унинг ўрнини босолмайди.

* Фикрлар - яхши кайфиятингиз сабабчиси. Кайфиятингиз яхши бўлишини истасангиз, энг аввало фикрларингизни "тозалаб" олинг.

* Ўч олишнинг хотирадан ўчириб ташлашдан яхшироқ йўли йўқ.

Сўкмай гапиришнинг иложи йўқми?

Одамлар, айниқса, эркаклар, ўсмирлару йигитларнинг ўзаро гапларини эшитиб, беихтиёр хижолат тортасиз. Чунки айримлар эшитганда юз қизарадиган гапларни ҳуда-беҳуда қўллаб, ҳар иккита сўзнинг орасида ишлатади. Бундай гапларни гапириш тугул эшитишга ҳам уялади одам. Аммо негадир ўша гапираётганларнинг кўзларида уят-пуятдан асар кўринмайди. Ваҳоланки, сўзлашиш одобидан бохабар ахлоқли одамлар бундай хунук қилиқларни ўзларига ҳеч қачон муносиб кўрмайдилар.

Билмасдан гумонсираш оқибати

Гоҳо билмасдан гумонсираш оқибатида одам кўнглини нақадар чўктириб юбориш мумкин. Бир ишхонада шундай воқеа рўй берган. Хизматчи эрталаб келиб стол ғаладонини очиб кўради-да, кечаги маошини қўйган жойидан топа олмайди, ҳамма ёқни ағдар-тўнтар қилиб ташлайди. У келганда хонани йиғиштириб чиқиб кетган фаррош аёлни эслайди ва балки шу олгандир, деб гумонсирайди.

Ҳаётингиз мазмуни — ташвиш...

Бу дунё ташвишлардан иборатдай туюлади. Беташвиш яшашнинг имкони, иложи йўқ каби. Баъзан барчасидан ҳориб кетасиз-у, “Уф-ф! Қанийди, бир кун бўлса ҳам ташвишсиз яшасам!..” деган хаёлга борасиз. Руҳан ва жисмонан ором олишни истайсиз маълум муддат. Аммо... Ўйлаб кўринг-а, беташвиш ҳаёт сизга керакми?

“Ишқсиз эшак – дардсиз кесак” деган иборани жуда кўп эшитгансиз. Бу иборани ким “кашф этгани” менга қоронғи.

Ҳақиқий ҳаёт (ривоят)

Бир киши идеал жой изларди. Узоқ излади. Олис бир мамлакатда шундай жойни топди. У ўзига жуда ёқиб қолган шаҳарни кезиб, ҳамма ёқни томоша қилди. Бироқ қабристонга бориб қолганда, даҳшатга тушди. Барча қабр тошларига битилган ўлим санаси бу одамлар атиги икки-уч йил яшаганини кўрсатарди.

Одамларни билиш қийинми?

Журналистлар руҳшунослар сингари одамларнинг феъли, табиатини яхши тушуниши, яхши-ёмоннинг фарқига бориши, ҳаётни кўрган (яхши маънода), билими етарли бўлиши керак. Одамларни билиш учун эса уларни кўп кузатиш, улар орасида бўлиш, ўрганиш керак. Ўзимча унча-мунча бўлса ҳам яхши-ёмоннинг фарқига бориб, одамларни у ёки бу даражада билиб олдим, деб ўйлардим. Аммо адашган эканман.

Иймонсизда шарму ҳаё бўлмайди

Иймонсизлик шарм-ҳаёни, ахлоқ-одобни, меҳр-оқибатни унутишга олиб келади. Инсон юрагида разолат уруғи илдиз отгач, бундай одам бу дунёни ҳам, у дунёни ҳам унутади, унинг ўзи иймон нури билан эмас, ҳасад алангаси билан ёнади. Разолат баданини чирмаб олган одамнинг умри қумга тўкилган сувдай кечади.